Prawidłowe mocowanie instalacji kanalizacyjnej niweluje naprężenia wywołane zmianą długości rurociągów i przyczynia się do jej bezawaryjnej pracy. Ma także wpływ na akustykę system.
Materiał kanalizacji wewnętrznej a mocowanie
Mocowanie instalacji kanalizacyjnej różni się w zależności od materiału, z jakiego została wykonana. Choć ogólne zalecenia montażowe dla wszystkich kanalizacyjnych systemów tworzywowych są niemal jednakowe, to jednak istnieją znaczące różnice, jeśli chodzi o przeznaczenie i właściwości tworzywa. Szczegółowe wytyczne montażu systemów kanalizacyjnych znajdują się w instrukcjach producentów oraz normie PN-ENV 13801 „Systemy przewodów rurowych z tworzyw sztucznych do odprowadzania nieczystości i ścieków (o niskiej i wysokiej temperaturze) wewnątrz konstrukcji budynku. Tworzywa termoplastyczne. Zalecana praktyka instalowania”. Mocowanie standardowych systemów kanalizacyjnych wykonanych z PVC lub PP i łączonych na wcisk (kielich) należy do najprostszych. Ze względu na stosunkowo niewielką rozszerzalność cieplną PVC (w obrębie tworzyw) oraz niewielki ciężar elementów systemu – mocowanie odbywa się przy użyciu obejm tworzywowych. Dla zapewnienia właściwego przytwierdzenia przewodów do przegrody stosuje się następujący rozstaw podpór:
Piony - ile obejm należy zamontować?
Na pionach, na każdej kondygnacji, należy zapewnić jedną obejmę stałą montowaną pod kielichem rury przy podłodze (lub przy/na trójniku) i jedną obejmę przesuwną na rurze, 1–2 m powyżej obejmy stałej. Stały uchwyt stanowi nieruchomy punkt zamocowania instalacji. Uchwyt przesuwny umożliwia z kolei swobodne wydłużanie się instalacji. Aby zapewnić instalacji możliwość swobodnego wydłużania się, należy stworzyć szczelinę dylatacyjną dla każdego co najmniej 2-metrowego, prostego odcinka instalacji (rury, bez trójników i kolan). Szczelinę dylatacyjną tworzy się poprzez wysunięcie bosego końca rury z kielicha kształtki o 10 mm.
Mocowanie niskoszumowych systemów kanalizacyjnych
Mocowanie niskoszumowych systemów kanalizacyjnych wymaga dodatkowo stosowania stalowych obejm z wkładką gumową – aby zminimalizować rozchodzenie się dźwięków materiałowych. Ze względów akustycznych obejmy powinny być mocowane do ściany za pomocą tworzywowych kołków rozporowych oraz wkrętów. Podobnie jak w przypadku tradycyjnych systemów wykonanych z PVC czy PP, stosuje się punkty stałe i przesuwne z maksymalnym rozstawem podpór (podanym w tabeli). W przypadku obejm z wkładką gumową punkt stały uzyskuje się poprzez mocniejsze skręcenie obejmy. W punkcie przesuwnym skręcenie obejmy powinno pozwalać na swobodne wydłużanie się rurociągów, umożliwia to dodatkowo stworzenie 10-milimetrowej szczeliny dylatacyjnej lub wykorzystanie mufy nasadowej i rur bezkielichowych. Jest to systemowe rozwiązanie kompensacji wydłużeń, niewymagające stosowania dodatkowej szczeliny dylatacyjnej.
W przypadku kanalizacji niskoszumowej w miejscach, w których ścieki uderzają ze zwiększoną siłą w ścianki rury (np. wspomniane zmiany kierunków), zaleca się niewielkie przesunięcie punktu mocowania obejmy, aby w punkcie uderzenia ścieków nie przenosiła ona drgań na konstrukcję budynku. Nie zaleca się stosowania innych (dodatkowych) obejm niż tych wskazanych w instrukcji oraz tego, co wynika z układu instalacji i warunków eksploatacji systemu. Dodatkowe obejmy, oprócz warunku ekonomicznego, generują dodatkowy hałas materiałowy, ponieważ przenoszą drgania instalacji na konstrukcję budynku.
Mocowanie systemów kanalizacyjnych wykonanych z HDPE
Mocowanie systemów kanalizacyjnych wykonanych z HDPE wymaga największej uwagi. O ile mocowanie z wykorzystaniem kielichów kompensacyjnych nie sprawia wielu problemów i często wykorzystywane są do tego wspomniane wcześniej obejmy z wkładką gumową (stosowane często w praktyce, jednak my nie zalecamy takiego rozwiązania – ze względu na większe siły działające w układzie, co wiąże się z większą rozszerzalnością materiału), o tyle mocowanie sztywne wymaga już specjalnych obejm systemowych, montowanych w punktach stałych do przegrody za pomocą rur gwintowanych. W przypadku rurociągów z HDPE maksymalny rozstaw podpór dla przewodów poziomych bez rynny podporowej wynosi dziesięciokrotność średnicy zewnętrznej rurociągu. Zwiększona wydłużalność termiczna HDPE, w połączeniu z dużą odległością rur od stropu, wymaga często stosowania szyn montażowych, do których rury mocowane są za pomocą specjalnych obejm.
