- W przypadku wartości kv większych niż 1x10-3 m/s, ścieki opadowe przy małych odległościach od poziomu wód gruntowych, przesiąkają tak szybko, że nie można uzyskać wystarczającego czasu przebywania, a tym samym dostatecznego czyszczenia procesami chemicznymi i biologicznymi.
- Jeżeli wartości kv są mniejsze niż 1x10-6 m/s, to urządzenie do rozsączania długo się spiętrza. Mogą wystąpić wówczas warunki beztlenowe i procesy gnilne.
- Dno urządzenia rozsączającego w odniesieniu do średniego najwyższego poziomu wody gruntowej, powinno być niżej minimum 1m, aby zagwarantować wystarczającą drogę filtracji dla wprowadzonych ścieków opadowych.
- W przypadku nie budzących zastrzeżeń ścieków opadowych lub ich małego obciążenia, podczas rozsączania powierzchniowego i korytowego, w wyjątkowym przypadku można dopuścić odległość 0,5 m. Przy czym należy wziąć pod uwagę, że w przypadku odległości mniejszej niż 1m mogą zostać zatrzymane tylko szczególne substancje. W przypadku mniejszej odległości niż 0,5 m przy najwyższym poziomie wód gruntowych, wody opadowe mogą dotrzeć bezpośrednio do wody gruntowej.
Jeżeli grunty są nieprzepuszczalne lub występuje wysoki poziom wody gruntowej, wybór powinien paść za zbiornik retencyjny. W przypadku udowodnienia, że warunki gruntowo-wodne nie pozwalają na rozsączenie wody deszczowej na terenie działki, inwestor powinien mieć wskazaną w decyzji o warunkach zabudowy możliwość zrzutu wody deszczowej bezpośrednio do odbiornika (sieci, odbiornika naturalnego). Oczywiście taki zrzut musi się odbywać w sposób kontrolowany, z wykorzystaniem zbiorników retencyjnych i regulatorów przepływu.
Dobrą praktyką jest stosowana przez wielu zarządców sieci kanalizacyjnych, zgoda na zrzut do odbiornika wody w ilości nie przekraczającej ilości uzyskanej z analogicznej powierzchni nieuszczelnionej. Takie rozumowanie zakłada, że do odbiornika trafia taka ilość wody deszczowej, jaka spłynęłaby z terenów zielonych, reszta wody powinna być retencjonowana i stopniowo oddawana do odbiornika.